روزی بود، روزگاری بود. در آن روزگار، سعدی ، شاعر شیرین زبان کشورمان زندگی می کرد. سعدی شاعری بود که یک جا بند نمی شد و دائم از این شهر به آن شهر سفر می کرد.
سعدی در یکی از سفرهایش پای پیاده می رفت که متوجه جای پای شتری شد و فهمید که پیش از او شتری ازآنجا عبور کرده است.
کمی که پیش رفت، در کنار جاده به یونجه زاری رسید که قسمتی از طرف چپ یونجه زار خورده شده و قسمت راست یونجه زار دست نخورده باقی مانده بود. سعدی با خود گفت : " جای پای شتر که از اینجا عبور کرده ، قسمت چپ یونجه ها هم خورده شده ؛ با این حساب شتری که از اینجا عبور کرده ، چشم راستش کور بوده است ."
کمی که جلوتر رفت، دید که نزدیک رد شتر چند مگس روی لکه ای نشسته اند سعدی خم شد و لکه ها را وارسی کرد.او فهمید که لکه ها، قطره ی شیره اند . لبخندی زد و گفت : " بیچاره خیک شیره اش هم سوراخ بوده .
هنوز از فکر شیره در نیامده بود که کمی جلوتر متوجه شد در کنار جاهای پای شتر، گودی عمیق تری به وجود آمده و جای پای کفش زنانه هم در کنار آن دیده می شود. با خود گفت که " از این علامت ها باید فهمید که شتر اینجا روی زمین نشسته است. زنی هم سوار شتر بوده که اینجا از شتر پیاده شده است ."سعدی که تنها سفر می کرد، از این کشفیات که سرگرمی جالبی شده بود خوشحال شد. رد پای شتر را دنبال کرد و دید که باز هم جای پای شتر ادامه پیدا کرده است. با خودش گفت : " زن شتر سوار کمی استراحت کرده و بعد دوباره سوار شده و به رته خود ادامه داده است . کاش کمی سریع تر بروم و به شتر برسم و ببینیم فکرهایی که کرده‌ام درست یا نه . "
سعدی به راه افتاد. ناگهان شخصی را دید که هراسان به این طرف و آن طرف می دود. سعدی از او پرسید : " چه شده مرد ؟! چرا اینقدر مضطرب و ناراحتی ؟ " 
مرد جواب داد : " رفتم از جوی آبی که نزدیک راه بود کمی آب بردارم که شترم در رفت . تو شتری ندیده ای که از اینجا عبور کند ؟ "
سعدی پرسید : " چشم راست شترت کور است ؟ " 
مرد جواب داد : " بله ، چشمش کور است ."
سعدی پرسی : " زنی هم بر شترت سوار بوده ؟ "
مرد جواب داد : " بله ، همین طور است . "
 سعدی پرسید : " ظرفی پر از شیره هم بار شترت است ؟ " 
مرد جواب داد : " بله ، یک خیک شیره هم بار شترم کرده بودم .‌"
سعدی گفت : " من شترت را ندیده ام . "
مرد پرسید : " ندیده ای ؟ اگر تو شتر مرا ندیده‌ای ، نشانی هایش را از کجا می دانی ؟ حتماً تو شتر مرا دزدیده‌ای و در جایی پنهان کرده‌ای. زود بگو چه بلایی سر زنم آمده و شترم کجاست ؟ "
سعدی گفت : " این چه حرف هایی است که می زنی ؟ مگر شتر تو موش است که توی این بیابان پنهانش کنم ؟ من از آثاری که دیده‌ام پی برده‌ام که شتری چنین از این جا عبور کرده است .
مرد با چوبدستی ‌اش به جان سعدی افتاد. سعدی کتک می خورد و از بی‌گناهیش حرف می زد که ناگهان شتر مرد از دور نمایان شد .
مرد، دست از کتک زدن برداشت و دنبال شترش دوید. سعدی که می‌ دید که باهوش بودن کار دستش داده، به خودش گفت : " مرد حسابی ! این چه کاری که کردی ؟! آبت نبود ، نانت نبود ؟ نشانی دادنت چی بود ؟ اصلاً به تو چه که نشانی های شتر ندیده را بگویی ؟ باید از اول به خودت می گفتی : شتر دیدی، ندیدی . بعد هم این شعر را سرود :
سعدیا ! چند خوری چوب شتربانان را 
می توان گفت از اول که شتر دیدی ، نه !
از آن به بعد با گفتن این ضرب المثل ، به دیگری می گویند که بهتر است آنچه را که می دانی به زبان نیاوری .

---